Kategoria: Na powietrzu

Chcesz mieć niesamodzielne dziecko, które nie radzi sobie z emocjami, nie umie podejmować decyzji i nie wie, co to empatia? No to jedziemy.

Nie pozwalaj dziecku robić czegokolwiek samodzielnie.

W końcu to dziecko i nie umie, więc na pewno popsuje albo będzie to trwało wieki. Pamiętaj, żeby koniecznie pilnować, czy Twój dwulatek używa odpowiednich kolorów do kolorowanki z lwem. Grzywa lwa absolutnie nie może być niebieska, bo przecież jest brązowa i trzeba uchronić dziecko przed tym błędem. Nie pozwalaj trzylatkowi wybrać sobie samemu ubrania do przedszkola, mimo że udało mu się dobrać je do pogody, ale no przecież paski na bluzie z Paw Patrol w ogóle nie pasują do tych małych dinozaurów na spodniach i te kolory!

Nie, nie. Mamusia ci wybierze i już nie rycz, bo przecież nic się nie stało.

Och, czyżby? Właśnie pokazałaś dziecku, że jego zdanie nic Cię nie obchodzi i nie ma nic do gadania w tym domu. Ryczy dalej? No to przekup go Kubusiem albo obietnicą nowej zabawki po przedszkolu (może zapomni, a poza tym i tak ojciec go odbiera, więc to już nie Twój problem). Możesz też pozłościć się na niego w drodze do przedszkola, jeżeli po takiej akcji marudzi bardziej niż zwykle.

Znowu odebrałeś małą prawie jako ostatni, bo szef jeszcze czegoś chciał tuż na koniec pracy, a wtedy korki osiągają swoje apogeum?

Nie przepraszaj, tylko poganiaj ją jeszcze bardziej i postrasz, że nie będzie obiadu, jak się nie pospieszy. W sklepie w ogóle jej nie słuchaj, nie zwracaj uwagi, co robi i czy w ogóle za Tobą nadąża, a kiedy się rozpłacze, bo zrzuciła z półki soczek w szklanej butelce i zalała sobie ulubione buciki, pociesz ją:

„Zostaw, ktoś to posprząta, my nie jesteśmy od tego, a tak to przynajmniej będą wiedzieli, za co im płacą”.

Potem koniecznie wsadź ją do koszyka do głównej części i wręcz swój telefon do pogrania. Na uwagę ekspedientki, że dzieci do lat trzech mogą jeździć tylko na miejscu siedzącym z boku koszyka, warknij, że to nie jej sprawa i chętnie pogadasz z jej kierownikiem na temat jej stosunku do klienta, który zostawia tu co parę dni ponad 300 złotych (bo w końcu to jedzenie ktoś musi zmarnować, nie?). A w ogóle to w sklepie jest brudno, bo ktoś rozlał sok na podłodze i oczywiście nikt nie raczył tego posprzątać.

Chyba już wiesz, o co mniej więcej chodzi, prawda?

Zdjęcie autorstwa Pixabay z Pexels

Są takie idee, które idealnie wyglądają na papierze i wydaje się, że wszystko będzie tak pięknie, a jednak, kiedy przychodzi, co do czego okazuje się, że mają one jeden słaby punkt — ludzi.

Nikt z nas nie jest idealnie spokojny, idealnie cierpliwy, idealnie wyrozumiały.

Ok, może osiągnąć ten stan na beta-blokerach, ale czy na pewno warto? Czy dzieci mają się uczyć, jak być człowiekiem od robotów, czy od ludzi? No chyba jednak od ludzi. A to oznacza poznanie też tej „czarnej” strony ludzkiej natury, czyli złości, zniechęcenia, frustracji, rozczarowania i smutku. Czyli uczuć, które zaangażowany na całego w rodzicielstwo bliskości rodzic ma się jak najszybciej pozbyć. Mówicie, że upraszczam? Może trochę, ale czyż rodzicielstwo bliskości też nie dąży do wyznaczenia wyraźnego podziału na białe i czarne. Dobre i złe. No bo w końcu, co jest przeciwieństwem rodzicielstwa bliskości? No rodzicielstwo dalekości jak mniemam. Emocjonalnego chłodu. Uciechy z rozdawania kar na lewo i prawo. Odpychania i zostawiania dzieciątka na pastwę świata. No nie jest tak? To wypowiadane z wyższością:

„No ja to stosuję model rodzicielstwa bliskości / pozytywnego rodzicielstwa i dla mnie potrzeby dziecka są najważniejsze”.

Czy, aby na pewno? Mam wrażenie, że część rodziców po prostu dąży do tego, żeby być posiadaczami kolejnej marki, tym razem modelu rodzicielstwa, która podkreśli zalety klienta. Coś jak: masz najnowszego iPhone’a, czyli jesteś najbardziej cool na dzielni. Nieważne, że Twój dzieciak nie znosi być w chuście, bo mu niewygodne, za gorąco i walczy jak piskorz, przed „ciasnym bezpiecznym otuleniem”, bo najchętniej pobawiłby się swoimi stópkami w wózku. Nie, musisz chodzić w modnej chuście z metką, bo inaczej nikt nie zobaczy, jakim zajebistym jesteś rodzicem. Myślicie, że zazdroszczę popularnym dzieciakom tego iPhone’a? Otóż nie. Ja wybieram, kiedy ten iPhone będzie potrzebny.

Mam dwoje dzieci. Starsze kochało chustę, mogło w niej spędzać cały dzień i wtedy było najspokojniejsze, natomiast młodsze walczyło z siłą niespotykaną u niemowlęcia i pragnęło swobody i wolności. I właśnie to obydwoje ode mnie dostali. Bo ponoć potrzeby dziecka są najważniejsze, prawda?

Zdjęcie autorstwa Pixabay z Pexels